මළ බෙර

                             අවමංගල උත්සවයන්හිදී මිය ගිය තැනැත්තාගේ මිනිය බහාලූ දෙන ඉදිරියෙන් වාදනය කරමින් අවමංගල්‍ය පෙරහැරෙහි ඉදිරියෙන් ගමන් කිරීම මළ බෙර වයන්නාගේ කාර්යභාරයයි. මළ බෙර වැයීම සඳහා දවුල, තම්මැට්ටම සහ හොරණෑව යන වාද්‍ය භාණ්ඩ යොදා ගනී. හේවිසි වාදනය සඳහා යොදා ගන්නා වාදන භාණ්ඩයන්ම මේ සදහා යොදා ගනු ලැබුවද මළ බෙරයේ බෙර පදයත්, එමගින් නැගෙන අමිහිරි ශෝකාකූල නාදයත් මගින් එහි ඇති විශේෂත්වය පැහැදිලි වෙයි. මළ බෙර වාදනයෙහි ආරම්භය පිළිබඳව සිය අදහස් දක්වන ආචාර්ය එස්. පණිභාරතයන් පවසන්නේ අනුරාධපුරයේ ශ්‍රී මහා බෝධීන් වහන්සේගේ ශාඛයක් අපවත් වූ අවස්ථාවේදී එකී වාදන ක්‍රමය ප්‍රථමයෙන් පවත්වන ලද බවයි.
                                අතීතයේදී මළ බෙර වාදනය සඳහාම වෙන් වූ පරම්පරා පැවති අතර ඔවුන් සමාජයේ පහත් කොට සලකන පිරිසක් විය. ඒ නිසාවෙන් එම කටයුතු සඳහා නිරත වූ ගුරු පරම්පරා ක්‍රමයෙන් නැති වී යන ලදී. මළ බෙර වාදනයේදී දවුල හා තම්මැට්ටම සුදු රෙද්දකින් ආවරණය කිරීම ඇතැම් ප්‍රදේශවල සිරිතකි. එසේ බෙරය ආවරණය කිරීමෙන් බෙරයෙහි ස්වභාවික හඬ යටපත් වී ශෝකාකුල පහත් හඬක් නැගෙන නිසා එසේ කරන්නට ඇතැයි සැලකිය හැකිය. සාමාන්‍යයෙන් මළ බෙර වාදනය මිය ගිය තැනැත්තාගේ සිරුර භූමිදාන කිරීමෙන් පසුව හෝ දෙනට ගිනි තැබීමෙන් පසුවත් මළ බෙර වැයීම ඇතැම් ප්‍රදේශවල සිරිතක්ව පවතී.
                                    මළ බෙරයද සන්නිවේදනාර්ථයෙන් වාදනය කරන ලද්දක් වන අතර මිනිය සහිත දෙන සොහොන් බිම වෙත ගෙන යෑමට පෙර තෙවරක් බෙර වාදනය කර ගම්වාසීන්ට එකී අවස්ථාව එළඹ ඇති බව සන්නිවේදනය කිරීමද ඇතැම් ප්‍රදේශවල චාරිත්‍රයක් ලෙස පැවත ඇත. කෙසේ වෙතත් ඇද වන විට මෙකී මළ බෙර වාදනය සමාජයෙන් ඈත් වී ඇති ආකාරයක් හඳුනා ගත හැකි අතරම අනාගත පරම්පරාවට මෙකී සිංහල ජන සිරිත් දැක ගන්නටවත් නොහැකි තත්වයක් උදා වනු ඇත. 😥😥😥